Johannes 6:22-33

Des anderen daags de schare, die aan de andere zijde der zee stond, ziende, dat aldaar geen ander scheepje was dan dat ene, daar Zijn discipelen ingegaan waren, en dat Jezus met Zijn discipelen in dat scheepje niet was gegaan, maar dat Zijn discipelen alleen weggevaren waren; (Doch er kwamen andere scheepjes van Tiberias, nabij de plaats, waar zij het brood gegeten hadden, als de Heere gedankt had.) Toen dan de schare zag, dat Jezus aldaar niet was, noch Zijn discipelen, zo gingen zij ook in de schepen, en kwamen te Kapernaum, zoekende Jezus. En als zij Hem gevonden hadden over de zee, zeiden zij tot Hem: Rabbi, wanneer zijt Gij hier gekomen? Jezus antwoordde hun en zeide: Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: gij zoekt Mij, niet omdat gij tekenen gezien hebt, maar omdat gij van de broden gegeten hebt, en verzadigd zijt. Werkt niet om de spijs, die vergaat, maar om de spijs, die blijft tot in het eeuwige leven, welke de Zoon des mensen ulieden geven zal; want Dezen heeft God de Vader verzegeld. Zij zeiden dan tot Hem: Wat zullen wij doen, opdat wij de werken Gods mogen werken? Jezus antwoordde en zeide tot hen: Dit is het werk Gods, dat gij gelooft in Hem, Dien Hij gezonden heeft. Zij zeiden dan tot Hem: Wat teken doet Gij dan, opdat wij het mogen zien, en U geloven? Wat werkt Gij? Onze vaders hebben het Manna gegeten in de woestijn; gelijk geschreven is: Hij gaf hun het brood uit den hemel te eten. Jezus dan zeide tot hen: Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: Mozes heeft u niet gegeven het brood uit den hemel; maar Mijn Vader geeft u dat ware Brood uit den hemel. Want het Brood Gods is Hij, Die uit den hemel nederdaalt, en Die der wereld het leven geeft.

Uitleg

We doen dat altijd zo, zegt iemand, we zijn dat zo gewend, het is al een oude traditie. In bepaalde gezinnen bestaat bijvoorbeeld een traditie om de dag altijd met schriftlezing en gebed te beginnen en te besluiten, en de maaltijden met hetzelfde tweetal te eindigen. Zulke gebruiken worden overgedragen, aangeleerd en door de geslachten heen gehandhaafd. Wat kunnen gewoonten goed zijn! Maar ook… wat zijn zij soms kil, koud, dood. Wij leggen er hier de vinger bij: in het handhaven van tradities moet leven zijn. Asaf geeft daarvan een krachtig bewijs. Het gaat er niet maar om dat jij en ik bepaalde dingen in stand houden, dat wij een hoofd vol Bijbelkennis hebben – hoe goed en waardevol kennis van de Bijbel ook is – maar dat de uitkomst van de bijbelvertellingen en de schriftlezingen is dat wij op God bouwen en vertrouwen. Het ene geslacht na het andere geslacht staat op en hoort het ‘erfgoed van de vaderen.’ De bede is dat zij hun hoop op God zouden stellen en God daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren. Wie op God hoopt en het verbond houdt door in Zijn wegen te wandelen, wie zijn eigen boze weg verlaat en Gods daad – dat is: ‘Dit is het werk Gods dat ik geloof in Hem Die de Vader gezonden heeft’ – niet vergeet, die is werkelijk naar de Schrift traditiegetrouw.